21 Δεκεμβρίου 2021
Ο οικισμός στην περιοχή Τέρμα Άβαντος της Αλεξανδρούπολης κουβαλά μια ιστορία που χρονολογείται από το 1922 και σ’αυτόν σήμερα, εκατό χρόνια μετά, συμβιώνουν αρμονικά μουσουλμάνοι και χριστιανοί.
Για τους ανθρώπους όμως που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και δημιούργησαν τις οικογένειές τους στην περιοχή, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει κάπου στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία. Το κράτος δεν έχει μεριμνήσει για την κατασκευή βασικών υποδομών. Εκατό χρόνια μετά τη δημιουργία του, ο οικισμός δεν έχει καν πολεοδομηθεί. Οι κατοικίες των ανθρώπων δεν είναι νόμιμες, με αποτέλεσμα να αναλώνονται σε πολυετείς αγώνες προκειμένου να τις ηλεκτροδοτήσουν. Οι δρόμοι δεν έχουν καν ονόματα…. Μια στοιχειώδης ανάπλαση έχει γίνει κατά μήκος του δρόμου, που οδηγεί στον συνοικισμό. Κατά τα λοιπά, ένα ΚΕΠ και μια παιδική χαρά.
Μοιάζει λοιπόν κάπως σαν πολυτέλεια να απευθύνει ένας βουλευτής κοινοβουλευτική ερώτηση σχετικά με την πρόσβαση στο διαδίκτυο των κατοίκων της περιοχής. Από όλα τα προβλήματα, θα ρωτούσε κάποιος καλόπιστα, με αυτό βρήκες να ασχοληθείς; Ναι με αυτό! Γιατί σε συνθήκες πανδημίας, οι παραδοσιακές προτεραιότητες ανατρέπονται.
Στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, στην Άβαντος δεν υπάρχει σύνδεση σταθερής τηλεφωνίας, με συνέπεια οι κάτοικοι να μην έχουν κανονική πρόσβαση στο διαδίκτυο. Η πρόσβαση των περισσότερων μαθητών της Α/Βάθμιας και Β/Βάθμιας Εκπαίδευσης στην τηλεκπαίδευση, μολονότι υποχρεωτική, είναι ανέφικτη. Στα μισά δημοτικά σχολεία της πόλης, για τα οποία υπάρχουν στοιχεία, από τα 223 παιδιά μουσουλμανικού θρησκεύματος, τα 201 δεν διαθέτουν τον αναγκαίο εξοπλισμό και τα 182 δεν διαθέτουν σύνδεση στο διαδίκτυο. Για τα υπόλοιπα δημοτικά δεν έχει γίνει καν καταγραφή των παιδιών μουσουλμανικού θρησκεύματος. Το ίδιο ισχύει και για τα γυμνάσια και τα λύκεια. Οι μεγαλύτεροι μαθητές συνδέονται μέσω των κινητών τηλεφώνων που διαθέτουν οι γονείς τους ή ίδιοι, αλλά ακόμα κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Ο δήμος Αλεξανδρούπολης έχει ζητήσει από τη Διεύθυνση Β/βάθμιας Εκπαίδευσης να γίνει καταγραφή των οικονομικά αδύναμων οικογενειών, χριστιανών και μουσουλμάνων, προκειμένου -μέσω χορηγιών- να τους δοθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Ο Δήμος κατέφυγε σε αυτή τη λύση γιατί το κεντρικό κράτος, για ακόμη μία φορά, κωλυσιεργεί. Θα είναι ευτυχείς -λένε- αν παραλάβουν τα τάμπλετ του Υπουργείου Παιδείας όταν πια θα έχουμε βγει από την υγειονομική κρίση!
Με την ερώτηση που κατέθεσα στις αρχές Δεκεμβρίου στα Υπουργεία Παιδείας, Υποδομών και Εσωτερικών, προσπάθησα να κινητοποιήσω τους αρμόδιους να δώσουν λύση σε μία συγκεκριμένη περιοχή που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Λίγες ημέρες αφότου κατέθεσα την ερώτηση, έγινε γνωστό ότι, ο δήμος Αλεξανδρούπολης εγκατέστησε, στην περιοχή της οδού Άβαντος, δίκτυο wifi. Η εξέλιξη αυτή είναι, αναμφίβολα, ένα θετικό, πρώτο βήμα. Ένα δημόσιο δίκτυο wifi, όμως, δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες ολόκληρης της κοινότητας εν μέσω πανδημίας. Όταν πολλοί μαθητές προσπαθήσουν να συνδεθούν ταυτόχρονα, μοιραία θα αντιμετωπίσουν προβλήματα. Είναι απαραίτητο να προχωρήσουν οι εργασίες για την εγκατάσταση σταθερού δικτύου τηλεφωνίας.
Η ιστορία της Άβαντος είναι ενδεικτική της πραγματικότητας που διαμορφώνεται εξαιτίας του COVID παγκοσμίως. Η πανδημική κρίση, όπως κάθε κρίση, πλήττει δυσανάλογα τους ασθενέστερους, διευρύνει τις ανισότητες και δημιουργεί νέες. Μέριμνά μας στο Κίνημα Αλλαγής είναι να αντιστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα, να βγούμε από αυτή την κρίση όλοι μαζί.
Οι μουσουλμάνοι, που δημιούργησαν τον οικισμό της Άβαντος, τον όρισαν ως “τον μαχαλά πέρα από τις γραμμές”. Σήμερα όμως -καθώς η πόλη αναπτύχθηκε- αυτός έχει ενταχθεί πλήρως στον αστικό ιστό. ‘Οχι όμως και στη ζωή μιας σύγχρονης πόλης. Οι κάτοικοι παραμένουν “πέρα από τις γραμμές”, έστω κι αν αυτές αφορούν τηλεφωνικές συνδέσεις. Είναι στο χέρι μας μας να τους στηρίξουμε, ώστε να ενσωματωθούν πλήρως στην κοινότητα.
