1 Ιουλίου 2020
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ (Ειδικός Αγορητής του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μιλώντας για χούντα θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τουλάχιστον ένα πράγμα, ότι τα νομοθετικά και βασιλικά διατάγματα που είχε θεσπίσει η χούντα για να ρυθμίσει, ουσιαστικά για να απαγορεύσει το δικαίωμα των δημόσιων συναθροίσεων παρέμειναν επί 45 χρόνια ζωντανά. Δεν ήταν νεκρά, κ. Ραγκούση! Καμία κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να έρθει εδώ να φέρει ένα νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει το Σύνταγμα και να τα καταργήσει. Διατάξεις τους ήταν και είναι αντισυνταγματικές και δεν εφαρμόζονταν. Είναι θέμα τιμής της δημοκρατίας να θέλει να τα καταργήσει αυτά τα πράγματα!
Πάμε τώρα να δούμε, όμως, τα προβλήματα του νομοσχεδίου. Θυμίζω ότι στο άρθρο 11 το Σύνταγμα προβλέπει ότι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να συνέρχονται ησύχως και αόπλως και εννοεί σεβόμενοι τους γενικούς νόμους του κράτους και χωρίς όπλα. Τότε, όποιος κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα πρακτικά της 5ης Αναθεωρητικής Βουλής θα δει ότι η αντιπολίτευση έδωσε μεγάλη μάχη η απαγόρευση, όταν υπάρχει, να γίνεται με δικαστική απόφαση. Η πλειοψηφία τότε δεν το δέχτηκε και μετά από εισήγηση του Γ.Β. Μαγκάκη, μεγάλου δικηγόρου της εποχής εκείνης, μεγάλης φυσιογνωμίες της δημοκρατίας, μεγάλου αντιστασιακού, έγινε, τουλάχιστον, δεκτό να γίνεται η απαγόρευση με αιτιολογημένη απόφαση της Αστυνομικής Αρχής.
Εγώ ανέλαβα Δήμαρχος την 1η Ιανουαρίου του 2011 και, ουσιαστικά, ήμουν Δήμαρχος καθόλη τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, μέχρι το Μάιο του 2019. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΛΑΣ, από το 2011 έως το 2015 έγιναν διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας κατά μέσο ετήσιο όρο 1476 και κατά μέσο όρο μόνο 70 από αυτές είχαν πάνω από 1.000 άτομα συμμετοχή. Επειδή, λοιπόν, το Σύνταγμά μας δε γνωρίζει ιεραρχία δικαιωμάτων, όλα τα δικαιώματα είναι ισότιμα, άξιο προστασίας είναι και το δικαίωμα να βγει κάποιος και να διαδηλώσει τις πεποιθήσεις του και να διαμαρτυρηθεί, άξιο προστασίας είναι και κάποιος που έχει το μαγαζί του, το εστιατόριό του, το καφενείο του στην Αθήνα να μπορεί να έχει κόσμο, να μπορεί να επιβιώσει, άξιο προστασίας είναι να μπορείς να πας έγκαιρα το παιδί στο γιατρό και να μην είσαι κολλημένος στην κίνηση, άξιο προστασίας είναι γενικά να μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα και γι’ αυτό ακριβώς τότε ανέλαβα την πρωτοβουλία και συγκρότησα μια Επιτροπή με επικεφαλής τον Επίτιμο Αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας τον κ. Βροντάκη και μέλη τους Καθηγητές Αλιβιζάτο, Μανιτάκη, τον κ. Κτιστάκη και τον Νομικό μου Σύμβουλο τότε τον κ. Τσιούρα κι ετοιμάσαμε ένα νομοσχέδιο υπόδειγμα. Ένα νομοσχέδιο, το οποίο εκπονήθηκε λαμβάνοντας υπόψη την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, εννοώ του Δικαστηρίου του Στρασβούργου και, φυσικά, ό,τι ισχύει στις σύγχρονες έννομες τάξεις. Το Σύνταγμα προβλέπει νόμο και έπρεπε να έχουμε νόμο! Η Δημοκρατία τόσα χρόνια φυγομάχησε με τα Προεδρικά Διατάγματα που αποσπασματικά προσπαθούσαν να ρυθμίσουν το ένα και το άλλο. Αλλά τι προβλέψαμε εμείς στο δικό μας νομοθέτημα;
Επανήλθαμε ουσιαστικά στις ρίζες της παράταξής μας και είπαμε ότι απαγόρευση διαδήλωσης ουσιαστικά θα πρέπει να γίνεται με συμμετοχή και του δικαστή. Και είπαμε ότι ναι μεν θα λαμβάνει την απόφαση αστυνομική αρχή -σε επίπεδο γενικού διευθυντή της αστυνομίας- αλλά μετά από σύμφωνη γνώμη του οικείου προέδρου πρωτοδικών και απλή γνώμη του δημάρχου.
Ναι επέμεινα να μπει ο δήμαρχος γιατί ο δήμαρχος πρέπει να έχει λόγο για το τι γίνεται στην πόλη του και δεν συνιστά αθέμιτη συμμετοχή σε διοικητικά καθήκοντα τη συμμετοχή του προέδρου πρωτοδικών με την γνώμη την οποία δίνει.
Δεν εμπίπτει δηλαδή στην απαγόρευση του 89 παράγραφος 3 του Συντάγματος. Δεν θα έκανε ένα τέτοιο λάθος ο κ. Βροντάκης, επίτιμος αντιπρόεδρος του συμβουλίου της επικρατείας και καθηγητής του συνταγματικού δικαίου, να βάλει το δικαστή. Όπως επίσης βάλαμε και τον εισαγγελικό λειτουργό να είναι παρών όταν μία διαδήλωση πάει να διαλυθεί από την αστυνομική εξουσία. Είτε το θέλουμε είτε όχι δεν μπορούμε αυτό το δικαίωμα να το αφήσουμε στη διάκριση της αστυνομίας και δη της ελληνικής αστυνομίας.
Εσείς κύριε υπουργέ, προς τιμήν σας, είστε εκείνος ο οποίος έχετε αναγνωρίσει ότι σε πάρα πολλά θέματα προστασίας δικαιωμάτων η ελληνική αστυνομία είναι πολύ καθυστερημένη. Βρίσκεται πάρα πολύ πίσω και γι’ αυτό ακριβώς στα πειθαρχικά επιλέξατε το συνήγορο του πολίτη.
Εάν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην ίδια την αστυνομία να διεξάγει τις πειθαρχικές διαδικασίες πώς μπορούμε από μόνη της να τις εμπιστευθούμε ένα τόσο σημαντικό δικαίωμα, ένα δικαίωμα ουσιαστικά πολιτικής συμμετοχής;
Δεν ήταν μόνο ότι εμπλέκαμε τον πρόεδρο πρωτοδικών στην απαγόρευση και τον εισαγγελέα στη διάλυση, αλλά προβλέπαμε επίσης ρητή απαγόρευση των χημικών, των δακρυγόνων. Είναι γνωστή σε όλους η κατάχρηση στην οποία προβαίνει πάρα πολύ συχνά η αστυνομία με τα δακρυγόνα. Γενικά η αστυνομία μας πολύ συχνά στερείται επαγγελματισμού. Προβλέπει τις εύκολες και βολικές λύσεις για την ίδια.
Γίνεται μια πορεία 50 ατόμων;
Έρχεται και κλείνει όλους τους γύρω δρόμους.
Γίνεται μία πορεία μεγάλη;
Κλείνει το μετρό στο Σύνταγμα και επίσης δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα χημικά. Εμείς τα απαγορεύσαμε αυτά τα δακρυγόνα. Παρόλα αυτά, όπως είπα, το δικαίωμα σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να ρυθμιστεί για να συμφιλιωθεί η άσκησή του και με άλλα θεμιτά ισοδύναμα σύμφωνα με το Σύνταγμα δικαιώματα.
Στο Βήμα της Κυριακής της πέμπτης Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους έγραψα ένα άρθρο γιατί πρέπει να υπάρξει επιτέλους ένας νόμος για τις διαδηλώσεις. Ανέφερα το παράδειγμα που έζησα ο ίδιος, την εμπειρία μου, λίγες μέρες πριν. Τότε ήμουνα καθηλωμένος κοντά στην Ομόνοια μέσα στο αυτοκίνητο.
Γιατί;
Γιατί κάποιοι είχαν αποφασίσει να κάνουν -υγειονομικοί ήταν- μία πορεία από το Χίλτον, να περάσουν από το Σύνταγμα, να διασχίσουν τη Σταδίου για να καταλήξουν στην Αριστοτέλους και είχαν κλείσει όλη την Αθήνα. Λίγο αργότερα έγινε άλλη διαδήλωση μπροστά στο υπουργείο Εσωτερικών στη Σταδίου και η κατάληξη ήταν το απόγευμα έγινε άλλη συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα στο συνέρχεσθε;
Πρέπει να το έχουν, αλλά πρέπει να συμφιλιωθεί και με τα άλλα δικαιώματα. Αλλά την άσκηση αυτού του τόσο ζωτικού δικαιώματος δεν μπορούμε να το εμπιστευθούμε στην αστυνομία.
Εσείς κύριε υπουργέ έχετε δηλώσει, πρόσφατα, σοσιαλδημοκράτης. Είναι δυνατόν λοιπόν ένας σοσιαλδημοκράτης να μας φέρει ένα τέτοιο νομοσχέδιο χωρίς κάποιες στοιχειώδεις εγγυήσεις εμπλοκής εκ των υστέρων εκ των προτέρων της δικαστικής αρχής;
Είναι δυνατόν, να επαναφέρετε το αδίκημα της «θρασύτητας κατά της Αρχής» του άρθρου 171 του Ποινικού Κώδικα και να τιμωρείτε τον καθένα με ποινή φυλάκισης, επειδή συμμετείχε σε μία απαγορευμένη διαδήλωση; Εδώ, είναι τεράστια και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς, αυτό το άρθρο το κράτησε εν ισχύ, αυτό το απαρχαιωμένο, με αυτή την απαρχαιωμένη φρασεολογία, την «θρασύτητα κατά της Αρχής», το κατήργησε μόλις λίγες μέρες πριν από τις εκλογές με το νέο Ποινικό Κώδικα, τον οποίον είχε ψηφίσει, το κράτησε εν ισχύ καθόλη τη διάρκεια ουσιαστικά της κυβερνητικής του θητείας.
Και κάτι άλλο, για τις αυθόρμητες συναθροίσεις. Οι αυθόρμητες συναθροίσεις- ήδη και αυτά τα παραδείγματα που εκλέχθηκαν των οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας- κυρίως, όμως στη σύγχρονη εποχή, είναι κάτι πολύ σημαντικότερο. Είναι αυτές οι συγκεντρώσεις οι οποίες προκαλούνται ακριβώς μέσα από τα social media, όπως οι συγκεντρώσεις που έγιναν στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, στην πλατεία Ταξίμ, στην Κωνσταντινούπολη. Είναι νέος τρόπος των νέων ανθρώπων να ασκούν το δικαίωμα της συλλογικής διαμαρτυρίας.
Εγώ, δεν λέω ότι πρέπει να τις δεχθούμε σε κάθε περίπτωση. Αλλά αυτό που κάνετε εσείς εκ προοιμίου, ουσιαστικά, να τις θεωρείτε απαγορευμένες και να τις επιτρέπετε, όπως λέτε, μόνο όταν δεν υπάρχει κίνδυνος για την κοινωνικοοικονομική ζωή ή για τη δημόσια ασφάλεια, είναι λάθος. Θα πρέπει να αντιστρέψετε τη ρύθμιση, θα πρέπει, καταρχήν, να τις κάνουμε δεκτές και να πούμε ότι απαγορεύονται εφόσον συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις.
Όπως είναι αυτό το νομοσχέδιο με αυτές τις ελλιπείς εγγυήσεις, εγώ τουλάχιστον, το θεωρώ πάρα πολύ προβληματικό και θα περιμένουμε να δούμε, τι θα κάνετε για να καθορίσουμε ως κόμμα τη στάση μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
2 Ιουλίου 2020
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ (Ειδικός Αγορητής Κινήματος Αλλαγής): Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε.
Χθες κύριε πρόεδρε έσπευσα πριν από τη συνεδρίαση να καταθέσω και ζήτησα να μοιραστεί και στα πολιτικά κόμματα αυτή η πρόταση νόμου την οποία είχε εκπονήσει για λογαριασμό του δήμου Αθηναίων μία επιτροπή που απαρτιζόταν από τον πρώην αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας τον κύριο Μιχάλη Βροντάκη, τους καθηγητές Νίκο Αλιβιζάτο, Αντώνη Μανιτάκη και Γιάννη Κτιστάκη και τον νομικό μου σύμβουλο Θανάση Τσιούρα. Αυτό ήταν ένα πραγματικό νομοσχέδιο το οποίο έχει σκοπό να προστατεύσει το δικαίωμα στη δημόσια συνάθροιση. Πολλοί βουλευτές της κυβέρνησης βγήκαν τις τελευταίες μέρες και είπαν ότι αυτό το οποίο στην ουσία φέρνουν εδώ είναι κατά βάση το νομοσχέδιο εκείνης της επιτροπής, όπως λένε το νομοσχέδιο Καμίνη.
Αυτό δεν αληθεύει και δεν αληθεύει γιατί το νομοσχέδιο δεν έχει κάποιες πολύ βασικές εγγυήσεις που είναι εκείνες οι οποίες ανταποκρίνονται στη σημασία του. Η σημασία του δικαιώματος είναι μεγάλη και πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτό.
Γιατί;
Γιατί είναι μεικτή η φύση του δικαιώματος της συνάθροισης. Είναι συνάμα και ατομικό δικαίωμα του καθενός συλλογικά με άλλους να εκφράσει τους στοχασμούς του, αλλά μετέχει και της φύσης των πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι και δικαίωμα πολιτικής συμμετοχής. Αυτή λοιπόν η διπλή φύση του δικαιώματος είναι που του προσδίδει μία ιδιαίτερη σημασία και γι’ αυτό χρειάζεται ενισχυμένες εγγυήσεις όταν ερχόμαστε να το ρυθμίσουμε. Ως δήμαρχος Αθηναίων τότε έκρινα σκόπιμο να συστήσω αυτή την επιτροπή και να εκπονήσουμε αυτή την πρόταση νόμου γιατί ήθελα να είμαι συνεπής με αυτά που διδάχθηκα ως φοιτητής της Νομικής, με αυτά στη συνέχεια τα οποία εγώ ίδιος δίδαξα στο πανεπιστήμιο, με αυτά τα οποία υποστήριξα ως συνήγορος του πολίτη.
Τι εννοώ;
Εννοώ ότι κανένα δικαίωμα δεν είναι υπέρτερο των άλλων και ότι θα έπρεπε οι κυβερνήσεις να έχουν ρυθμίσει από τη πρώτη στιγμή το δικαίωμα του άρθρου 11 με νόμο. Εκεί έλειψε το θάρρος σε όλους. Πράγματι το νομοθετικό διάταγμα της χούντας και τα βασιλικά διατάγματα ήταν, στην πλειονότητά τους, αντισυνταγματικά. Γιατί δεν έσπευσε καμία κυβέρνηση να καταργήσει; Όταν κάποιος είναι νεκρός, όπως τα χαρακτήρισε ο κ. Ραγκούσης, τον νεκρό τον θάβουμε. Διοργανώνουμε μία τελετή και τον θάβουμε. Τα αντισυνταγματικά νομοθετήματα τα καταργεί ο νομοθέτης. Γιατί δεν έγινε αυτό; Γιατί θα έπρεπε η κυβέρνηση που θα τα καταργούσε να φέρει, συγχρόνως, το νόμο, ο οποίος θα εκτελούσε τις επιταγές του Συντάγματος. Γι’ αυτό δεν καταργήθηκαν. Γι’ αυτό δεν έγινε το προφανές.
Πάμε τώρα στα προβληματικά σημεία του νομοσχεδίου. Το βασικό χαρακτηριστικό του, και εκεί αν δείτε τις παρατηρήσεις και πολλών κομμάτων της αντιπολίτευσης, επικεντρώνεται στην απουσία του δικαστή. Ο δικαστής έρχεται εκ των υστέρων, όχι εκ των προτέρων, όπως επιβάλλει η σπουδαιότητα του δικαιώματος. Στην πρόταση νόμου, που είχαμε ετοιμάσει εμείς, προβλέπαμε τον Πρόεδρο Πρωτοδικών να δίνει σύμφωνη γνώμη, αν πρόκειται να απαγορευθεί, εκ των προτέρων, μία συνάθροιση και αυτό δυνάμει του άρθρου 94 παράγραφος 4 του Συντάγματος, που προβλέπει ότι αστικά ή διοικητικά δικαστήρια μπορούν να συμμετέχουν στην άσκηση διοικητικών καθηκόντων και ο Πρόεδρος Πρωτοδικών μπορεί να λειτουργήσει ως μονομελές δικαστήριο. Γι’ αυτό είχαμε προβλέψει τον Πρόεδρο Πρωτοδικών και απλή γνώμη του δημάρχου.
Κάποτε ίσως πρέπει να μετατραπεί σε απόφαση, πια, μόνο του δημάρχου, όπως γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου και στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε πάρα πολλές πολιτείες. Ναι, ο αιρετός εκπρόσωπος του λαού να έχει αποφασιστική εξουσία πάνω σε αυτό το ζήτημα, αλλά ένας αιρετός, όχι ένας απλός αστυνομικός, όπως μας λέτε εσείς σήμερα. Βεβαίως προβλέπαμε στην πρόταση νόμου και την άλλη εγγύηση, να είναι παρών ο εισαγγελέας, όταν παίρνει την απόφαση η αστυνομία να διαλύσει μία πορεία, η οποία εκτρέπεται σε βίαιη, πλέον, συνάθροιση. Να είναι παρών γιατί; Γιατί θα πρέπει να ακουστεί και ο οργανωτής και θα πρέπει να έχουμε την εγγύηση ότι θα είναι μια απόφαση πραγματικά αιτιολογημένη. Έχει τεράστια σημασία η αιτιολογία με την οποία, είτε αρχικά απαγορεύεται μία συνάθροιση, είτε διαλύεται στην εξέλιξή της, όταν εκτρέπεται σε βίαιη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γεώργιος Β΄ Μαγκάκης είχε απαιτήσει τότε, και το κατόρθωσε, να μπει στη συνταγματική διάταξη αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής. Πρέπει να προβλέψετε εμπεριστατωμένη αιτιολογία, γιατί ξέρουμε πως αιτιολογεί τις αποφάσεις της, συνήθως, η αστυνομία. Μονολεκτικά και επαναλαμβάνοντας το κείμενο των διατάξεων.
Επίσης προβλέψαμε και κάτι άλλο. Προβλέψαμε την απαγόρευση των χημικών. Γιατί είναι ολωσδιόλου απαρχαιωμένος τρόπος να διαλύεις μία βίαιη συνάθροιση χρησιμοποιώντας χημικά, τα οποία σε κάθε περίπτωση είναι επιβλαβή και για όλους τους άλλους και γι’ αυτούς που δεν συμμετέχουν στη διαδήλωση. Παιδιά, ηλικιωμένους, άτομα με ειδικές ανάγκες. Προβλέψτε άλλους τρόπους. Αυτό πρέπει να το απαγορεύσετε.
Έρχομαι στο θέμα της πρόβλεψης ποινής φυλάκισης για αυτούς οι οποίοι συμμετέχουν σε πορεία, που έχει απαγορευθεί ή για αυτούς οι οποίοι συνεχίζουν παρά το ότι έχει, νόμιμα, διαταχθεί η διάλυσή της.
Αυτό είναι στην ουσία, η επανάληψη του άρθρου 171 του Ποινικού Κώδικα, πριν από την κατάργησή του τον περασμένο Ιούνιο, που περιείχε το έγκλημα της θρασύτητας κατά της Αρχής. Αυτό το άρθρο, όμως, κύριε Ραγκούση, δεν το κατάργησε η Κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η οποία ήταν τόσα χρόνια στην εξουσία. Και γιατί στο κάτω- κάτω της γραφής, δεν είχε το θάρρος η Κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αυτή η οποία ορκιζόταν σε κάθε λέξη του Συντάγματος, να μας φέρει ένα νόμο για τις συναθροίσεις, που το ίδιο το Σύνταγμα προέβλεπε; Δεν νομιμοποιείστε, σήμερα, να έρχεστε να κάνετε αυτήν την κριτική. Δεν νομιμοποιείστε, γιατί; Γιατί στην ουσία, δεν εκτελέσατε μία συνταγματική επιταγή.
Έρχομαι στο θέμα της αυθόρμητης συνάθροισης. Η αυθόρμητη συνάθροιση, κύριε Υπουργέ, εξ ορισμού δεν μπορεί να έχει οργανωτή. Άρα, δεν μπορεί να υπάρχει και ποινή για τον οργανωτή, όπως προβλέπεται. Η αυθόρμητη συνάθροιση πια σήμερα – όπως το είπα και χθες, πρέπει να το επαναλάβω – είναι αυτό που έχει κυριαρχήσει στη διεθνή ορολογία με τη λέξη flash mob. Τι είναι; Μέσα από το διαδίκτυο συνεννοούνται οι άνθρωποι, γενικά, να βρεθούν σε ένα σημείο και να εκφράσουν τη συμφωνία τους, τη διαφωνία τους, να γιορτάσουν, δεν ξέρω τι άλλο να κάνουν, σε κάποιο σημείο μιας πόλης.
Αυτό, ακριβώς, θα πρέπει να προστατευθεί; Αν προβλέπεται, με τις εγγυήσεις τις οποίες επισημάναμε, προπάντων, με την παρουσία του Προέδρου των Πρωτοδικών, ότι πρόκειται να εκτραπεί σε βίαιη αυτή η συνάθροιση και πληρούνται οι προϋποθέσεις για να απαγορευθεί, αλλάξτε τότε τη διατύπωση. Μη λέτε «επιτρέπεται η αυθόρμητη συνάθροιση». Πείτε «απαγορεύεται, εάν αυτό κι αυτό κι αυτό …». Αυτό είναι η σωστή ρύθμιση του δικαιώματος.
Θα τελειώσω, λέγοντας, κάτι που με αφορά προσωπικά. Αφορά και εσάς κύριε Υπουργέ. Τον Δεκέμβριο του 2009, ήσασταν πάλι Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και την προηγουμένη της επετείου της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, είχατε τότε προβεί σε πάρα πολλές προληπτικές συλλήψεις, για να αποφύγετε τα επεισόδια. Οι μαζικές προληπτικές συλλήψεις, το ξέρουμε ότι προσκρούουν στο Σύνταγμα. Την επομένη ή τη μεθεπομένη, ήρθαν και με βρήκαν στο Συνήγορο του Πολίτη, ο κ. Κουβέλης, Πρόεδρος τότε του Συνασπισμού και κύριος Τσίπρας, για να παραπονεθούν. Συμφώνησα μαζί τους, ότι πράγματι, οι μαζικές προληπτικές συλλήψεις, αντιβαίνουν στο Σύνταγμα και θα έπρεπε αλλιώς να έχει αντιδράσει το Υπουργείο. Και αυτό ελέχθη δημόσια, αλλά, επιτέλους, βρήκα και την ευκαιρία να πω αυτό που πίστευα, όπως σας είπα, από φοιτητής και από δάσκαλος του Συνταγματικού Δικαίου. Ότι θα πρέπει να έχουμε το θάρρος κάποτε, να ρυθμίσουμε ένα δικαίωμα, το οποίο έχει τεράστια σημασία και να διασφαλίσουμε την ελεύθερη άσκησή του, αλλά προσπαθώντας να τη συμφιλιώσουμε με την εξίσου ελεύθερη και ακώλυτη άσκηση και των άλλων συνταγματικών δικαιωμάτων. Αυτό πιστεύω ακόμη και σήμερα. Αλλά, εάν δεν εισαγάγετε στο νομοσχέδιο αυτό που μας φέρνετε, θεσμικές εγγυήσεις, κατάλληλες να εγγυηθούν- αν μπορεί να λεχθεί αυτό – να διασφαλίσουν, την ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος, δεν πρόκειται να συναινέσουμε σε αυτό το νομοσχέδιο.
Σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε.
