15 Νοεμβρίου 2019
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή του τέλους της δικτατορίας που στην πολιτική της απομόνωση ήρθε και προσέθεσε πια και την ολοκληρωτική απομόνωση από την κοινωνία. Η κοινωνία έζησε το δράμα εκείνων των ημερών, συντάχθηκε με τους φοιτητές και είναι φανερό πια ότι αποδοκίμασε καθ’ ολοκληρία το καθεστώς εκείνη την εποχή.
Η πολιτική απομόνωση είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, ήδη από την εγκαθίδρυση του καθεστώτος, από την Αριστερά και το Κέντρο φυσικά, σταδιακά και από τις δυνάμεις της ΕΡΕ και από το ίδιο το παλάτι, όπως αποδείχθηκε τον Δεκέμβριο του 1967.
Η απομόνωση της δικτατορίας και στο διεθνές επίπεδο, και δη στο ευρωπαϊκό, ολοκληρώνεται με την αποβολή της χώρας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Γι’ αυτό και καταφεύγει το καθεστώς στο πείραμα Μαρκεζίνη. Το καθεστώς προβάλλει μία εικόνα εκδημοκρατισμού, με ένα Σύνταγμα το οποίο υποβάλλει σε ένα νόθο δημοψήφισμα και με μεταβατικές διατάξεις που διαιώνιζαν ουσιαστικά το καθεστώς, με κυρίαρχη αυτή που προέβλεπε την παραμονή του Γεώργιου Παπαδόπουλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας για τα επόμενα επτά χρόνια. Αυτό το «Σύνταγμα» υπήρξε και το μοντέλο αργότερα -και εφαρμόστηκε εκεί- για το Σύνταγμα του Εβρέν στην Τουρκία.
Εν πάση περιπτώσει, απέναντι σε αυτό το πείραμα ξεσηκώνονται οι φοιτητές κι έχουμε αυτή την εξέγερση, η οποία κατεπνίγη από τις δυνάμεις του καθεστώτος και μετά από λίγο επεβλήθη ο Ιωαννίδης, με το πραξικόπημα πια σε βάρος και του Παπαδόπουλου. Η δικτατορία φτάνει στην πλέον απεχθή μορφή της, απομονώνεται πλέον ολοκληρωτικά. Για να κερδίσει λαϊκό έρεισμα επιχειρεί το πραξικόπημα στην Κύπρο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αναφερθήκατε, κύριε Πρόεδρε, στο τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Πράγματι, αυτό ήταν το κυρίαρχο αίτημα. Εγώ το βλέπω αυτό το αίτημα σήμερα στις μέρες μας να συμπυκνώνεται ακριβώς στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Τι εννοώ με αυτό; Ως προς το «ψωμί», φυσικά αυτό το οποίο σημαίνει το αίτημα αυτό ήταν ότι οι φοιτητές ζητούσαν την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού. Αυτό μπορούμε να πούμε ότι στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κατά βάση, επετεύχθη. Η Ελλάδα άλλαξε. Ακόμα και μετά την οικονομική κρίση, δεν έχει καμμία σχέση με την καθυστερημένη Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1970.
Το «παιδεία και ελευθερία» εκεί που συνοψίζεται περισσότερο, βέβαια, είναι μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο και συνοψίζεται στο αίτημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, την οποία κατοχυρώνει ρητά το Σύνταγμα.
Εδώ ποιον ρόλο έχει το «ψωμί»; Σημαίνει ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι κατ’ εξοχήν ο φορέας εκείνος που ευνοεί την κοινωνική ανέλιξη των ανθρώπων. Έτσι λειτούργησε μέσα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Έτσι ξεπέρασαν πολλοί το φράγμα της φτώχειας και πιστεύω ότι σε αυτό συνέτεινε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό η παράταξή μας.
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο αντάξιο της αποστολής του, όταν κυριαρχείται από τη βία ή έστω, από την απειλή της βίας, δεν υπάρχει ο παράγων της ελευθερίας εκεί.
Αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι θα πρέπει να το κρατήσουμε ως ένα μήνυμα σήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, να συνειδητοποιήσουμε ότι θέλουμε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο να λειτουργεί ακριβώς όπως το οραματίστηκε ο συντακτικός νομοθέτης.
Σας ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
